من به درماندگی صخره و سنگ

من به آوارگی ابر و نسیم

من به سرگشتگی آهوی دشت

من به تنهایی خود می مانم

من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی گیسوان تو به یادم می آید

شعر چشمان تو را می خوانم

چشم تو چشمه شوق

چشم تو ژرف ترین راز وجود برگ بید است که با زمزمه جاریه باد تن به وارستن عمر ابدی می سپرد

تو تماشا کن

که بهاری دیگر

پاورچین پاورچین

از دل تاریکی میگذرد

و تو در خوابی

 پرستو ها خوابند و تو می اندیشی

به بهاری دیگر

به یاری دیگر

اما برای من

نه بهاری

و نه یاری دیگر

- افسوس

من و تو  دور از هم می پوسیم

غمم از وحشت پوسیدن نیست

غمم از زیستن بی تو در این لحظه پر دلهره است

دیگر از من تا خاک شدن راهی نیست

از سر این بام

این صحرا

این دریا

پر خواهم زد

خواهم مرد

 و غم تو این غم شیرین را

با خود به ابد خواهم برد

^{دیگر طعم تلخ زندگی را نخواهم چشید...
میان غم بارترین}

^{و شاید زجر آورترین لحظاتم}

                ^مرگ

       ^{به سراغم می آید}

^{و کابوس زندگی پر دردم را}

          ^{میان شیرین ترین آرزوهایم}

                             ^{به زنجیر میکشد}

            ^{من مرده ام}

^{و اینک  تابوتم را}

^{میان سنگینی سکوت}

                     ^{سنگین تر از دردهایم}

^{به سوی فرجامی که گریبانگیر انسان هاست}

               ^{می برند}

^{قبرم را}

^{به تزیین دانه های خاکی که جسمم را در بر می گیرند}

^{می آرایند}

     ^و

         ^{رویاییم را پایان می بخشد}

^{و زندگی پر از رنجم را}

^{فرجامی ابدی میدهد}

^{انسانها}

^{زمان را تسخیر خواهند کرد}

    ^{و آرام و آرامتر از ثانیه ها}

                             ^{فراموشم خواهند کرد.}

^{و من}

          ^{دیگر طعم تلخ زندگی را}

                                    ^{نخواهم چشید}

                                                           ^{من مرده ام}

یاد دارم هنوز

با تو حکایتی دگر را

وزمزمه های اشک آلود

به مقیاس قفسی که درآنم

یاد دارم دل را

که سربلند بود

و سینه را

که یارای حجم نفسش نبود

یاد دارم بی کسی را

و حس را

که او

هست و خواهد آمد

یاد دارم سیاوشانه ترین عاشقی را

و اندوه ماندن

که باید

به حرمت آب و آفتاب

یاد دارم هرچه نگاه بود

هرچه تپش بود

هرچه اشتیاق

دویدن

هراس

امید

و

نگاه آخرین را

در اولین روز آفتاب

یاد دارم بندر را

و لنجی که مرا برد به نهایت نفس

آرام

بی صدا

و رامین وار

گریستن

درشبانه های آغاز

همه

هرچه بود

و هست

و خواهد بود را

به یاد دارم

خسته ام از آرزوها ، آرزوهای شعاری

شوق پرواز مجازی ، بالهای استعاری

لحظه های کاغذی را ، روز و شب تکرار کردن

خاطرات بایگانی ، زندگی های اداری

آفتاب زرد و غمگین ، پله های رو به پایین

سقفهای سرد و سنگین ، آسمانهای اجاری

با نگاهی سر شکسته ، چشمهایی پینه بسته

خسته از درهای بسته ، خسته از چشم انتظاری

صندلی های خمیده ، میزهای صف کشیده

خنده های لب پریده ، گریه های اختیاری

عصر جدولهای خالی ، پارک های این حوالی

پرسه های بی خیالی ، نیمکت های خماری

رو نوشت روز ها را ، روی هم سنجاق کردم:

شنبه های بی پناهی ، جمعه های بیقراری

عاقبت پرونده ام را ، با غبار آرزوها

خاک خواهد بست روزی ، باد خواهد برد باری

روی میز خالی من ، صفحه ی باز حوادث

در ستون تسلیتها ، از ما یادگاری

راه گلومان را بغض می بندد و راه چشم را خیمه ی اشک ....

تنها می دانیم که وقتی با تو آمدیم ٬ گم نمی شدیم در نگاه مردم...

می گفتی گاهی برای بودن باید رفت...

پس من می روم ... اما...

جا مانده است چیزی جایی که هیچ گاه دیگر هیچ چیز جایش را پر نخواهد کرد...

نمی دانم چرا وقتی به عکس سیاه و سفید این قاب طاقچه نشین می نگرم ...

پرده ی لرزانی از باران و نمک چهره ی تو را هاشور می زند...

می روم تا شاید باز لحظه ی دوباره ای باشد از پرواز ...

تو گذاشتی دام و رفتی... من خود گرفتارت شدم.....

به بهانه ی دلتنگی برایت می نگارم... آسمان اجازه ی پرواز را از من گرفت و این آخرین بهانه بود برای رسیدن...

بودنشان رازی بود ...

آنان که لحظه هاشان گذشت به سادگی ....

همانی بودند که باریدند گاهی برای ما ...

و خاطره های خوش روزها ی با هم بودن را از خاطرشان می شویند...

می دانیم که دیر یا زود فراموش می شویم...

ما که تمام داراییمان یک گل بود و یک دل...

آن ها را هم نثار قلب های مهربانتان کردیم...

همه چیز می گذرد ...

سال ها مثل نسیم ... هفته ها مثل باد ...و روزها همچون طوفان

حرف هامان زیاد است ... وقت ما اندک .... آسمان هم که بارانی است...

همه ی کلمات با آنچه میان ما گذشت بیگانه اند

و من هیچ کلمه ای برای بیان صمیمیت دل ها مان را شایسته تر از سکوت نیافته ام...

ما که می ترسیم از هجرت دوست

کاش می دانستیم روزگاری که به هم نزدیکیم چه بهایی دارد...

کاش می دانستیم غم دلتنگی هر روزه غروب چه دلیلی دارد....

کاش.....

این بار آخرم بود.دیگر دوباره ای نیست

                                    دنبال من مگردید.قلبم اجاره ای نیست

تازه رسیدم از راه.حال  سفر  ندارم

                                   باید دوباره کوچید.انگار چار های نیست

این جاده های خاکی.انگار قد گشیدند

                                  ای شانه های زخمی.راه کناره ای نیست

دستم به دامن تو.ای کور سوی فانوس

                                  در آسمان این شب. حتی ستاره ای نیست

این آسمان شکسته.ماندن ندارد اینجا

                                حالا زمان کوچ است.حرفی.اشاره ای نیست

دیگر گناه و تقصیر.علت نمی شناسد

                                انسان خسته حتی.این بار کاره ای نیست

  وقتی بغضم شکسته شد

                              و نفس هایم......

                                                    غرق شد در اندوه و بی تابی

فقط سکوت با من بود

   گاهگاهی که تنم

             خسته ار لحظه ها......

                               به سوی تلخ ترین مرداب زندگی کشیده می شود 

   شبهایی که بالشتم.....

                               خیس می شد از اشک شبانه و حسرت

فقط سکوت با من بود

   دیری است....... 

                              که با درد خود هم آشیان شده ام

                                                                    وهنوز,........

سکوت با من است

  کاش به جای تو......

بر سکوت عاشق بودم

  نشسته ایم بر قایچه ای به اسم جوانی....

می تازیم و گرد خاک می کنیم.

زمین زیر پایمان است و اثیر یک بازی شدیم.

به اسم غرور.

دیواری راپشت سر نهادیم بلند.

سروپا شور.

بردو باخت را می شناسیم؟

آشنایم با عشق؟

جدایم از غم؟

یا غرق در غرور؟

چیزی در ماست که روز و شب آرام نداریم.

چیزی از جنس جستجو....

چیزی مثل خیال یک آرزو......

 ستاره های زندگیم افتادن و شهاب شدن

                            گوله ی آتیش شدن و روسرم خراب شدن

 چراغ شب رو کشتن و ته موندشو به من زدن

                          شب بودو هیچ کس ندید با دست خونی اومدن

 فردا اون شب اسم من رفت تو همه خونه ها

                          یه تیتر پر سرو صدا دیوونه ای تو این روزها

 یکی بیاد بهم بگه من چرا اون آدم بدم

                         ماه و شما کشتین میگین من تیر خلاصیشو زدم

 نه دیگه این شهر غریب جایی برای من نداشت

                         انگشتان اشارشون راهی برای من نداشت

 خوب می دونستم که باید از یه جایی شروع کنم

                         خورشیدو کشتم تا دیگه خودم به جاش طلوع کنم

خوب گوشا تو نو وا کنید دیوونه فریاد می زنه

                         یک دونه بیشتر نمی گم این آخرین حرفه منه

زخمی خنجر جنون.دشمن لحظه ها منم

                         هر جایی عشقی ببینم قلب اونو من میشکنم

  برای هر قلب که بگین یه سنگی تو مشتمه

                            وحیدو رها کنید برید صد تا خرابه پشتمه

تا به کی....

              اشک من.

                      مقیم آبادیه پائیزی؟.....

                                             درگذر.......

  ازدره های مه گرفته روزگار.

                         لهجه تند باران پائیز.

                                           درچشم من....

  جز شوقی بی عطش نیست...حتی!

 در وسعت نا پایداری شب بی فرجام...زمزمه باد بی رحم!

در گوش من.......

                  اما؟

  در فصلی که مرگ به تاراج خواهد برد..

اشک من.

می خواهی برای کدامین درد از هزاران دردم مرهم باشی..

   گنجشگکی به سینه لانه کرده است

                              نازک دل است.........

        گریه بسیار میکند.

                             پر می کشد,ز سینه من.........

         هر سپیده دم.

                            با شهر خیال..........

   تا اوج آسمان.

               پر می کشد به افق های دور دست.

                  تا مرز نا کجا..........

           تا شهر عاطفه.

                                       آن سوی آرزو........

انجا که گربه نیست...

آری انجا که گربه نیست.......

با تو در کوچه باران..   

                   قصه هایی عاشقانه می گفتم..

                                      در حیات سیاه چشمانت..

                                              چون عروس ستاره می خوندم..

   بی خبر بودم که نگاهت..

                که سراب صبور خواهش بود..

                                    آفتاب غروب دستانت..

                                               خالی از گرمی نوازش بود..

  گریه کردم ندانستم..

              گرییهایم زنفرت و غم بود..

                               آن زمانها,نیازهای من برتر,آه..

                                                    چون گلی بر گلدان بود..

من در آستان چشمان تو

دلم را و تمام دلم را باختم

بی آن که بدانی و چه حقیرانه و مبهوت

به چشمانت خیره شدم که شاید...

راز نگاه گنگم را بفهمی

اما افسوس......

حالا که گاه گاهی

فرسنگها از من دورمی شوی

چه ملتمسانه

مردنم را آرزو می کنم

من به غربت نمی اندیشم

همه جا خانه من

دوستی قلب بزرگی است که بر رود زمین

جای گرفت

و به سوی دریا

از جهان می گذرد

خانه ام

بعد نگاهی ست که در آن

همه روی زمین سبزو پیوند برادروار دارند

خانه ام وسعت شکوفایی دنبا دارد...

من به غربت نمی اندیشم

همه جا خانه من است ..

این روزها که میگذرد احساس میکنم

یکی از جاده های پر پیچ و خم و ما آلود

زندگی مرا به سوی خود می خوتند

برای پیدا کردنش خود می خواند

برای پیدا کردنش همه جا را می گردم

از هر پنجره بازی به امید اینکه او را ببینم

سرک می کشم ولی نیست

روزها منتظر یک قاصدک تا خبری برایم بیاورد

ولی قاصدکها هم نشانی من را گم کرده اند

شبها آسمان را نگاه می کنم

تا شایدبتوانم نشونیشواز ستاره ها بگیرم

ولی ستاره ها هم یادشون رفته..

نیم نگاهی به زمین بندارن تا نگاه یه منتظر را ببینند

تنهایی رو بیشتر از همیشه احساس می کنم

خسته تر از و دلتنگ تر از همیشه

به دنبال پناهگاه امن و مطمئن خود می گردم

تا با رسیدن بهش آرامش بگیرم

ولی مثل اینکه مهربونی که اون بالاست

به تنهایی محکومم کرده

مهربون عالم اگه تو اینطور می خوای

باشه

من که حرفی ندارم

همه دلتنگیها و بی کسیها برای من

ولی ازت می خوام اونی که دوست ندارم

هیچ وقت غمشو نبینم

همیشه بخنده و شاد باشه

اونو تنها نذارو همیشه باهاش باش

فقط ای کاش بهم می گفتی تا کی چشمهای

منتظرم

باید به جاده ی زندگی باشه...؟؟؟

لحظه نبودن نیستن ها

اگر منت می نهی بر کلام من

با احترام سلامت می گویم

و هزار گلپونه بوسه به چشمانت هدیه میدهم

قابل ناز چشمانت را ندارد

دیروز یادگاری هایت همدم من شدند

وبه حرفهای نگفته من گوش دادند

و برایم دلسوزی کردند

البته به روش خودشان

که همان سکوت تکراری بود و یاداوری خاطرات با تو بودن

دست نوشته ات را می بوسیدم

و گریه می کردم

به بزرگی نا مهربانی ات ببخش

که اشکهایم دست خطت را بوسیدن

باز هم ستاره به ستاره جستجویت کردم

ولی نیافتمت

از کهکشان دلسپردگی من خسته شدی؟
که تاب ماندن نیاوردی و با بی وفایی رفتی؟

مهتاب کهکشانی تمام وجود من

آنقدر بی تاب دیدنت شده ام

که دلتنگی ام را به قاصدک سپردم

و به هزار ترانه و شعر رقصان به سوی تو فرستادم

روزها و شبها به دنبالت امدند و تو را ندیدند

قاصدک هم بر نگشت

شاید او را هم روباه وار شیفته خود کردی

باشد

اشکالی ندارد

اگر قاصدکم هم اینگونه اسیر تو شود

قبول است .خوش دنیایی است

کاش یاسهایی که برایت پرپر شدند

و به سویت امدند

دوست داشتنم را برایت آرزو کنند

کاش باران بعد ظهرهایت تو را

به یاد اشکهای من بیندارد

هر پرنده در قفس نام مرا می خواند و..

هر غنچه پرپر یاد من

نیم نگاهی به روزهای تنهایی من کن

و گاه لحظهای زرد و بی صدای مرا

در زیر باران

قاصدکم را ول کن

بگذار قاصدک ترانه های من

در هوای دلتنگی تو پرواز کند

در همین حال و هوا باز هم گلهای بی تابی شکفته

بی وفا. امشب شام غریبانه من  است

به یادت مثل شمع میسوزم

و زره زره وجودم آب می شود

تو هم به یاد بی تابی های من

شمعی روشن کن و بگذار مثل من بسوزد

ای باران . یادم کن زمانی که اشکهایم میریزد

نگذار دیگران تنهایی وحید را در وحید تنها ببینند

امشب درون زندکی                                                            

 احساس کردم هیچم                                                 

    تنها و بی کس و اواره                                                    

       با یک دنیا بود و نبود                                                  

  این منم که دنیا را ترک خواهم کرد                  

          همگان امید به زندگی دارند                        

      همانها بر پی سرنوشتند            

            به چه امید به چه خیال و به آرزو

                       در جهان  هستی زندگی می کنند

        ای کاش تنها بودم

                                   ای کاش روحی درون جسم من نبود

                              ای کاش جسمم می دانست

                            که دیگر احساسی ندارد

                            هیچم را با هیچم

                             تقسیم کردم

                                      منم را با منم همراه کردم

                            و با چشمهای اشک آلود

                   این واژه را تکرار میکنم

    ای کاش نبودم

              ای کاش در نقش وحید نبودم

                                          وحیدی با یک دنیا خاطره

                                      وحیدی با یک دنیا آرزو

                                  و وحیدی چون وحید

                            وقتی به دنیا آمدم می دانستند

                       که در چنین روزهای این گونه میشوم

                  میدانستند وحید میشوم

              چون معنای وحید یعنی تنها

         از این به بعد نخواهم گفت که تنهایم

    بلکه می گویم وحیدم

        تا بدانند و بدانم وحیدم

           چنین  شبهای وقتی وحید می شوم

             چنین شبهای وقتی بر رو به روی

                ایئنه می ایستم و به چهره خود می نگرم

        به حال خود و به حال چهره پر از نقش و نگار غمگینم

                     می نگرم اه و فغان سر میدهم گریه می کنم

           همین حالا نیز قطره اشکی بر همین برگه چکید

             ای اشک تو چه می خواهی تو چه می جویی

              تو چرا خود را اسیر من کرده ای

          می دانم چه بر تو می گذرد

می دانم اسارت سخت است

                      تو بر چشمان من اسیر و من دردنیا

          چرا برای یک بار هم که شده

                             ای دلم لذت شادی را نچشیده ای

                         همانند من که شادی را فراموش کرده ام

                              ای افکارم چرا برای یک بار هم که شده

                     فقط برای یک بار هم که شده

                      به دستانم اجازه نمی دهی از شادی      ترانه بنویسند

                        ای دستهای خسته و رنج کشیده من چرا؟

                    چرا بر دفتر رویایی من

                        ترانه آزادی و شادی نمی سرایی؟

               ای کاش آزادی من با مرگ من آغاز شود

                                    ای کاش.......ای کاش

پیش از تو آبی آرام اجازه جاری شدن را نداشت



شقایق عاشق بود و اجازه دوست داشتن را نداشت



آسمان غمگین بود و چاره ای جز گریستن نداشت



پیش از تو قلبها بی ستاره بود و تنها....



غروب بی افق بود و سپیده دم بی نور....



فاصله ها مبهم بود و رویاها حقیقتی تلخ...



عشق احساسی غریب بود و ابدیت بی مفهوم و پوچ.



پیش از تو چشمها در حسرت یک نگاه عاشقانه بود و



چراغ ساحل آسودگی ها در بی کرانی دریا ناپدید می شد.



پیش از تو نیازمند چیزی بودم که باورش کنم و تو آمدی و



اکنون به برکت وجود توست که معنای واقعی عشق را درک کرده ام



پس بودنت در کنارم را همیشه می ستایم.

حست میکنم نه نزدیکتر به رگهایم بلکه در رگهایم ...

حست میکنم نه آن دور نه در آسمان نه در کعبه بلکه در دستانم....

حس میکنمت عزیزدل ...

در دلم در قلبم در زبانم درچشمانم ...

تو اینجایی ،همیشه بودی من نبودم وشرمسارم از نبودنم تو همیشه حاضربوده ای ومن غایب...

تو همیشه دلنگرانم بوده ای این من بوده ام که تورا ندیده ام ...

تو وفاکردی باصدجفایت ومن جفاکردم باصد وفایم ....

تو آنی که آنی مرا تنها نگذاشتی ومن منی هستم که فقط من بودم ...

تو ،تو،تو،آه از تو....

وای از من ...

از من بی تو از نفسی که بی تو فرو رود ...

کاش دیگران نفس بر نیایید اگر چنین فرو رود...

تو میخوانی مرا ومن اجابت نمیکنم تورا ومن میخوانم تورا وتو اجابت میکنی مرا ومرا از کرامتت شرمیگین ...

هیهات که تو اهل کرمی ومن...

ومن حقیرم ،نمیشنونم صدایت را ...

نمیبینم روی ماهت را...

میخواهم بیایم ...

این بار دیگر ...

این بار دیگر...

این بار دیگر...

چگونه قل دهم که این بار می آیم؟

آخر از آن خبر ندارم آخر به دستان توست همه چیزدر دستان توست ...

کمکم کن ...

کمکم کن میخواهم بیایم ....

آخر باید آمد،باید آمد...

چه خسته...چه با پای شکسته...چه با دست بسته...باید آمد...

باید آمد...

باید آمد...

اگر نیایم کجا بروم ؟

آخر مقصد از ازل نمایان بود،

اگر نیایم گم میشوم،

اگر نیایم ،

اگر نیایم هوس ازپای مرا درمی آورد اگر نیایم ...

وای بر من اگر نیایم...

چه خسته...چه با پای شکسته...چه با دست بسته...باید آمد...

وای اگر قدم بر ندارم وای اگر نتوانم ...

وای اگر...؟

امانم را بریده این نفس...

امان از نفس سرکش که سرکشی میکند وبس...

کمکم کن که جز توپناهی ندارم که اگر تو مرا در نیابی من ،من...

کمکم کن که بیایم

اگرچه خسته ...اگرچه باپای شکسته ...اگر چه با دست بسته...

_{پاییز باشکوه و دل‌انگیز می‌رسد}

_{این آسمان دوباره پر از زاغ می شود}

_{قلبم ز داغ لاله رخی، داغ می‌شود}

_{چشمم، به قاب عکس تو زنجیر می‌شود}

_{باز این هوا به یاد تو دلگیر می‌شود}

_{در کوچه‌ها دوباره دوان دوان کودکان شاد}

_{در خانه‌ها دوباره پزان شلغم سپید}

_{در دشت‌ها دوباره روان سیل بی‌شکیب}

_{از آسمان ستاره سرازیر می‌شود}

_{من خسته،... ناامید،... پریشان و بی‌رمق}

_{سر را میان حلقه دستان فشرده...منگ}

_{بغضم میان سینه نفس‌گیر می‌شود}

_{از یاد همه رفته ام ای دوست عزیز}

_{هر چند زندگی زبر و زیر می شود}

خواستم همسفر قلبم باشی نه یک رهگذر بی وفا!
پیش خود می گفتم تویی نیمه گمشده من، اما بعد فهمیدم که هم تو را گم کرده ام هم نیمه ی دیگر خودم
خواستم خزان زندگی ام را بهاری کنی ، بهار نیامد و همیشه زندگی ام رنگ پریشانی داشت
به ظاهر قلبت عاشق بود و مهربان ، اما انگار درونت حال و هوای پشیمانی داشت
خواستم همیشگی باشی ، اما دل کندی از من خسته و تنها!
بدجور شکستی قلبم را ، من که به هوای قلب با وفایت آمده بودم ، بدجور گرفتی حالم را
اگر باشی یا نباشی فرقی ندارد برایم ، حالا که نیستی ، میبینم چقدر فرق دارد بود و نبودت
روزهای با تو بودن گذشت و رفت ، هر چه بینمان بود تمام شد و رفت ، عشقت را به خاک سپردم و قلبت را فراموش ، اما هنوز آتش غم رفتنت در دلم نشده خاموش!
بینمان هر چه بود تمام شد ، آرزوهایی که با تو داشتم همه نقش بر آب شد ، این خاطره های با تو بودن بود که در دلم ماندگار شد
ماندگار شد و دلم را سوزاند ، کاش هیچ یادگاری از تو در دلم نمی ماند
خواستم همسفر قلبم باشی نه یک رهگذر بی وفا ، من چقدر ساده بودم که قلبم را به تو سپردم بی هوا!
ماندنی نبودی ،تو سهم من نبودی ، رهگذری بودی که سری به قلب ما زدی ،آن راشکستی و رفتی…

روزی آمد که دل بستم به تو،از سادگی خویش دل بستم به قلب بی وفای تو
روزها میگذشت و بیشتر عاشقت میشدم، یک لحظه صدایت را نمیشنیدم غرق در گریه میشدم
روزی تو را نمیدیدیم از این رو به آن رو میشدم!
گفتی آنچه که میخواهم باش ، از آنچه که میخواستی بهتر شدم
گفتی تنها برای من باش ، از همه گذشتم و تنها مال تو شدم
روزی آمد که من مال تو بودم و تو عاشق کسی دیگر
اینک تنها اشک است که از چشمان من میریزد
تنها شده ام ، باز هم مثل گذشته همدم غمها شده ام
راهی ندارم برای بازگشت ، به یاد دارم شبی دلم تنها به دنبال ذره ای محبت میگشت
نمیپرسم که چرا مرا تنها گذاشتی ، نمیپرسم که چرا قلبم را زیر پا گذاشتی
میدانستم تو نیز مثل همه …
نمیبخشم تو را …
دیگر مهم نیست بودنت ، احساس گناه میکنم در لحظه های بوسیدنت
نمیبخشم تو را ، این تو بودی که روزی گفتی با دنیا نیز عوض نمیکنم تو را
دنیا که سهل است ، تو حتی نفروختی به کسی دیگر مرا
مثل یک جنس کهنه ، دور انداختی مرا!
نمیدانستم برایت کهنه شده ام ، هنوز مدتی نگذشته که برایت تکراری شده ام
مهم نیست ، برای همیشه تو را از یاد میبرم ،قلبم هم نخواهد، خاطرت را خاک میکنم
تو نبودی لایق من ، تو نبودی عاشق من ، میمانم با همان تنهایی و  غم
تو را نمیبخشم ، و اینک روزی آمده که به خاطر تو حتی نمیریزد یک قطره اشکم!